All tracks written and produced by Pete Namlook & David Moufang
(c)2001 Fax
1. Softwired
2. Short Return of the Astrogator
3. Hardwired - Tangent
4. Hardwired - Hypotenuse
5. Hardwired - Asymptote
6. Wear You Love Out
7. 1969
Seria Move D / Namlook trwa już dobrych kilka lat, recenzowany tutaj album jest już piątym z kolei w dorobku Davida Moufanga (ukrywającego się pod pseudonimem Move D) oraz Pete'a Namlooka. Poprzednie części miały swoich gorących zwolenników jak i zdecydowanych krytyków, jednak dopiero "Wired" pogodził jednych i drugich zbierając prawie wyłącznie przychylne i entuzjastyczne oceny. Cóż takiego niezwykłego miało miejsce 19 kwietnia 2001 roku w studiu Klanglabor, gdzie zarejestrowano ten materiał na żywo? Całość rozpoczyna się spokojnym ambientowym intrem w utworze "Softwired", które około czwartej minuty rozwija się w kołyszący chill-out'owy rytm rzadkiej piękności. Sekcja rytmiczna raz wysuwa się na pierwszy plan, by wkrótce oddać miejsce syntezatorowym padom. Wreszcie w połowie utworu Namlook chwyta za gitarę i serwuje jedną ze swoich jazzowych solówek w stylu Pata Metheny. Brak w tej kompozycji jakiejś zdecydowanej melodii czy linii wiodącej, ale klimat jaki panowie tworzą za pomocą zgrania rytmu z podkładami i mnóstwem ciekawych efektów imponuje. Część "Hardwired" podzielono na trzy utwory. Kiedy w "Softwired" czuć było przewodnią rolę Namlooka, tak w "Hardwired" pałeczkę przejmuje Moufang wypełniając powstałą przestrzeń rozpędzającym się mechanicznym beatem wspomaganym namlookowskimi efektami w tle. Wspaniale skonstrułowana maszyneria nabiera rozpędu w "Tangent", zmienia przełożenia w "Hypotenuse", by zacząć wytracać tempo pod koniec "Asymptote". Najlepsze miejsca do słuchania takich dźwięków to pojazdy w ruchu (pociąg, samochód), kiedy przesuwający się za oknem krajobraz współgra wybrzmiewającymi dźwiękami, choć zawsze można usiąść wygodnie i zamknąć oczy, a wtedy granicą jest już tylko własna wyobraźnia. Album kończy się dwoma już zdecydowanie spokojniejszymi kawałkami "Wear Your Love Out" oraz "1969", które uspokajają rozbiegane myśli i przygotowują na spotkanie szarej reczywistości. Album wręcz wyśmienity, w środowisku wiernych fanów Faxu zaskakująco zgodnie uznany za pozycję klasyczną i bardzo istotną w katalogu wytwórni. Poza tym zdecydowanie najlepszy album Faxowy w minionym 2001 roku. Godny polecenia każdemu.
"...Na stałym, bardzo wysokim poziomie stoją abstrakcyjne teksty utworów, już nie wykrzykiwane, lecz melodyjnie recytowane przez von Tilla. Stary dobry nowy Neurosis zawsze wymykał się próbom klasyfikacji, ..."
Czytaj więcej
